Wanneer de lichten zijn gedoofd, dan blijft op links de herinnering aan een gedicht.

Piet Keizer

is het gedicht op links

hij mag als enige speler van het team

wachten op dat ene moment

dat hij dreigend op zijn tegenstander afgaat

en dan iets doet wat niemand kan bedenken

met eigen ogen zien we dan bewegingen

die lijken op vertraagde beelden

maar die toch gewoon de werkelijkheid zijn

van het elftal

is hij de enige speler

die nooit met een ander wordt vergeleken

omdat iedereen weet

zo word je geboren

en niet door een trainer gemaakt

of gekneed

de mystiek van Piet Keizer

is niet in kaders is te vangen

maar schuurt tegen de randen

van ons eigen onbehagen aan

we herkennen daarin

onze eigen stuursheid

die ook nergens lijkt te passen

dan lijkt het een mysterie

maar is het gewoon onze eigen verlegenheid

die we allemaal kennen

maar nooit zo noemen

onbereikbaar zeggen we dan

wij willen we ook geen afscheid nemen

maar gewoon verdwijnen

maar niet eerder dan dat er eerst

grote voetbal daden zijn verricht  

want in dat eeuwige elftal

dat wel grijzer wordt maar niet ouder

daar wordt zijn naam altijd met ere genoemd

in een adem met die andere grootheid

en onafscheidelijk zijn nu voorgoed

is dit dan

de wijze van afscheid nemen

en is dit dan

onze verzoening

met het verdwijnen

van de tijd

wanneer de lichten zijn gedoofd

en de geluiden zijn verstomd

dan blijft de herinnering aan een gedicht

dan begint een sonore stem

zacht te zingen

Piet Keizer

Piet Keizer

Piet Keizer.

                                           (Piet Keizer).       (2017).